Goochelen met getallen; over de mysterieuze statistieken van Jeugdzorg

Context

In dit artikel wordt geprobeerd de informatie in het nieuwsverslag in context te plaatsen in plaats van in de psychologie of psychopathologie van deze twee individuele vertegenwoordigers van CPS-organisatie Veilig Thuis (VT) in te gaan.

De belangrijkste vragen die dit artikel probeert te beantwoorden zijn: hoeveel kinderen worden eigenlijk misbruikt door hun ouders, wie bepaalt dat en wie profiteert daarvan?

Bijna alle media, zelfs degenen die zichzelf als ‘onderzoeksjournalisten‘ beschouwen, herhalen gewoon de cijfers die door VT worden geproduceerd: “Elk jaar worden bijna 120.000 kinderen in Nederland misbruikt”. Dat komt neer op 3,5% van de totale minderjarigen populatie van 3,5 miljoen. (bron: CBS)

Tot mijn verbazing gebruikte meneer Klijn, voorzitter van een Raad van Bestuur van VT, zelf een veel lager aantal: hij stelde in de uitzending dat VT per jaar 85.000 meldingen krijgt, waarvan er volgens hem slechts 15.000 tot een onderzoek leiden.

Een onbekend aantal van deze 15.000 onderzoeken wordt geclassificeerd als ‘kindermishandeling’. Wie weet hoeveel ouders vals beschuldigd worden op basis van gefabriceerd bewijs, op dezelfde manier als in de uitzending werd getoond?

Hoofdrekenen

Heb je ook de rekenfout ontdekt die Klijn maakte? Hij beweerde dat dit aantal “slechts zes procent” is. Een zesde is iets heel anders dan zes procent. Men zou denken dat een bestuurder van zo’n verantwoordelijke overheidsorganisatie het rekenniveau van de basisschool zou kunnen overschrijden, maar blijkbaar niet.

Maar het wordt nog meer bizar, als men kijkt naar de bevindingen van een ander, extern promotie-onderzoek, waarbij een kritische en onafhankelijke onderzoeker de wetenschappelijke validiteit van de vragenlijsten heeft bekeken, die de officiële aantallen onderbouwen.

Het blijkt allemaal zeer twijfelachtig: alleen indirecte aantallen subjectieve ‘gevoelens’ zijn verzameld van die professionals, die rechtstreeks profiteren van toenemende gevallen van ‘kindermishandeling’.

Dit gebeurde met behulp van een vragenlijst (NPM) die helemaal niet gevalideerd blijkt te zijn, waarbij slechts 3 maanden lang tips van ‘informanten’ als input werden gebruikt. Jurist Peter Prinsen schreef hierover: “De NPM claim [is] niet gevalideerd en is onbruikbaar als basis voor overheidsbeleid gericht op preventie en interventie.”

De onderzoekster, Maartje Schouten van de Universiteit van Utrecht, kwam op een heel ander getal. Schouten gebruikte voor haar 12 maanden durende dataverzameling de directe input van 50.671 minderjarigen. Dit onderzoek kwam op 1.662 mishandelde kinderen per jaar uit. Dit is minder dan een procent van de officiële statistieken en slechts 0,05% van de totale minderjarige Nederlandse minderjarigen.

Vreemd genoeg heeft de Universiteit van Schouten echter een heel andere interpretatie van haar onderzoek: “98% van de gevallen wordt gemist bij de huidige screening”.

De reactie van VT? Een haastig uitgebrachte nieuwe en opnieuw onwetenschappelijke publicatie, die beweert dat het werkelijke aantal plotseling wel 650.000 zou zijn. Dat zal deels wel gebaseerd zijn op die ‘2%’ (van 119.000), want dan zou 100% daarvan 595.000 zijn.

Om dit aantal in context te plaatsen, zoals herhaaldelijk werd verzocht door dhr. Klijn: dit is 18 procent van het totaal aantal van ruim 3,5 miljoen minderjarigen (leeftijd 0-18) in Nederland.

Dus wat is het nou echt? Is het jaarlijkse aantal werkelijke gevallen van kindermishandeling 650.000, 119.000, 85.000, 15.000 of slechts 1.662?

Over prikkels, vooroordelen en onpartijdigheid

Dit is een grote – gesubsidieerde – markt in Nederland. Met financiële en culturele prikkels die de betrokkenen stimuleren om zo veel mogelijk ‘misbruikers’ te vangen. Dit wordt ook wel ‘pervers’ genoemd.

Vanwege de rechtstreekse weigering om een daadwerkelijk onpartijdig professioneel oordeel in het definitieve besluitvormingsproces op te nemen, is het bijna onmogelijk om te verwachten dat een organisatie zoals Veilig Thuis op een onpartijdige manier functioneert.

De professionals die gevraagd zijn om de gegevens voor dataverzameling te verstrekken, kunnen simpelweg geen onpartijdige informatiebronnen zijn, aangezien zij ook profiteren van het ‘upgraden’ van de getallen. Grote aantallen betekenen meer budget. Meer budget is meer macht en prestige. Of gewoon het behouden van je baan of zelfbeeld.

Als het laatste aantal van 1.662 daadwerkelijk mishandelde kinderen het dichtst bij de waarheid ligt, dan zullen zo’n 648.000 Nederlandse gezinnen binnenkort de gerede kans hebben om ook beschuldigd te worden – vanwege geen enkele andere redenen dan dat 1. hun kind ziek is, 2. iemand het nodig vindt om een melding te doen en 3. impliciete ‘targets’ die moeten worden gehaald.

Dit blijkt uit een ander voorbeeld van iemand, die niet op basisschool niveau kan rekenen: een wethouder in Rotterdam berekende dat – op basis van de ramingen van VT – er in iedere klas minstens drie misbruikte kinderen moeten zitten.

Zijn politieke interventie was om alle leraren te straffen, die minder dan drie kinderen per klas meldden. De docenten krijgen daarom nu speciale training om ‘kindermishandeling’ te herkennen. Hoe vind je dat als voorbeeld van ‘tunnelvisie’?

Mijn bronnen vertellen me dat zelfs het ministerie van Justitie ontevreden is over hoe VT functioneert; hoewel sommige van de 26 afdelingen beter lijken te functioneren dan de meeste. Misschien kan ik erachter komen wat zij daar anders doen.

“Ik ben erg blij dat u dit noemt”

Degenen die bekend zijn met media-training, zullen alle basis strategieën en technieken gezien hebben om met de vragen van de presentator om te gaan: ontkenning, ontwijking, omkering en projectie. Letterlijk geen enkele vraag werd direct beantwoord.

‘Wat goed is om te weten’ is dat Veilig Thuis al heeft geprobeerd om soevereiniteit te krijgen door zich te ontdoen van het Tuchtrecht. Tot nu toe slaagden die pogingen niet. En laten we dat ook vooral ook zo houden, als ze zelfs stervende kinderen weg durven te halen.

Tenslotte

Mijn complimenten voor EenVandaag voor hun uitstekende journalistieke werk en chapeau voor de vier moedige ouders, die hun verhalen zo publiek durfden maken.

Bijna alle ouders die mij hun verhaal vertellen, durven dit gewoon niet te doen uit angst voor vergelding – ongeacht of ze al gewonnen hebben, nog steeds in gevecht zijn of hun zaak al verloren hebben.

Deze vier ouders geven andere ouders zo een rolmodel, dat hen kan aanmoedigen om zich te verenigen of zelf met hun verhaal naar buiten te komen.

Er schuilt altijd macht in grote aantallen. Dit wordt ook wel ‘democratie’ genoemd.

Wordt vervolgd

Sinds ik de mogelijkheid van deze aanvallen op gezinnen in mijn boek voor mantelzorgers en vrienden van Lyme patiënten noemde, heb ik deze problemen met VT gevolgd. Toch had ik geen idee van de omvang van deze verborgen ellende. Niet alleen in Nederland, maar ook daarbuiten. Daarom werk ik inmiddels vooral internationaal.

Inmiddels help ik bijna elke week ouders van kinderen met Lyme om te voorkomen dat ze in deze val terecht komen of om hun weg eruit te vinden.

Daarom zal dit huidige artikel worden vervolgd door een tweede deel, dat meer ingaat op de verbinding tussen deze huidige uitzending en ziekten zoals ME of chronische Lyme.

Het bevat suggesties voor andere ouders, die nu al of misschien binnenkort met valse beschuldigingen door ‘vertrouwensartsen’ zoals dr. Worm om moeten gaan.

Want als ‘niet snel genoeg groeien’ of een gebroken voedingslijn al genoeg aanleiding is om ‘met alle middelen het kind weg te halen’ en als leraren worden opgeleid om ‘politieke doelen’ te bereiken, is het niet moeilijk om te voorstellen wat er gebeurt met gezinnen van kinderen met een complexe, betwiste en gemarginaliseerde ziekte zoals chronische Lyme.

Je kan hier het tweede artikel over dit onderwerp lezen, genaamd “Volg de Wormen“.