Spelen met je gezondheid

Geschreven door Huib, gepubliceerd op 01/05/18

“In veel landen is de gezondheidszorg een van de meest corrupte sectoren, wat aanzienlijke gevolgen heeft voor gelijkheid en non-discriminatie.” – Speciale Rapporteur van de Verenigde Naties voor het recht op gezondheid, dr. Dainius Pūras, tijdens de presentatie van zijn verslag over corruptie aan de Algemene Vergadering van de VN op 24 oktober 2017.

Steeds meer mensen raken in verwarring of verbaasd door keuzes die worden gemaakt in de gezondheidszorg. Ze lijken het moeilijk te vinden om de financiële motieven te begrijpen die de huidige gezondheidszorg domineren. De winsten van farmaceutische bedrijven stijgen enorm. De prijzen van levensreddende hulpmiddelen zoals Epipen worden straffeloos binnen een dag vertienvoudigd. Verzekeringspremies blijven maar stijgen. Wetenschappers met integriteit waarschuwen dat we worden geconfronteerd met een “medical misinformation mess”. Wat gebeurt er eigenlijk?

Als je in een casino wordt uitgenodigd om al je spaargeld in te zetten tegen overweldigende risico’s, zou je niet eens gaan. Als jouw bedrijf op ‘Niet Financiële Gronden’ failliet zou worden verklaard, zou je dat gevecht gemakkelijk in de rechtbank winnen. Als je auto zou moeten worden gesloopt vanwege ‘Technisch Onverklaarbare Redenen’, zou je in opstand komen. Maar als jouw verplichte ziektekostenverzekering weigert om de kosten te vergoeden voor de behandeling van je plotsklaps verlamde kind, omdat het ‘Niet Medisch Noodzakelijk’ zou zijn terwijl je een niet-bestaand adres krijgt om een klacht in te dienen, dan wordt je verondersteld dit als normaal ‘zorgbeleid’ te accepteren en braaf de steeds hogere verzekeringspremies te betalen?

Het enige goede aan de huidige gezondheidszorg kan zijn dat de belangrijkste spelers steeds eerlijker worden over hun intenties. Een recente Goldman Sacks analyse stelde de retorische vraag of ‘patiënten genezen wel een duurzaam medisch verdienmodel is?’ Het feit dat een transnationale bank deze vraag stelt, betekent simpelweg dat ze het antwoord geven: ‘natuurlijk is dat niet zo’. Toevallig zijn banken ook de eigenaren van verzekeringsmaatschappijen. Zou dit de belangrijkste reden kunnen zijn waarom het Amerikaanse gezondheidssysteem nu wordt bestempeld als ‘het slechtste van alle rijke landen‘?

Mijn huidige artikel is bedoeld om de omvang en de ongelijke kansen van dit spel te laten zien. Het laat ook zien hoe de onderdrukking van de juiste wetenschap, betrouwbare diagnostiek, effectieve behandelingsopties en het werkelijke aantal Lyme gevallen een vitale rol kunnen spelen bij het handhaven van een indrukwekkende verdienmodel.

Een korte geschiedenis van modernisering van de gezondheidszorg

In 1904 richtte de American Medical Association (AMA) de Council on Medical Education (CME) op, die tot doel had de Amerikaanse medische opleiding te herstructureren. In 1908 vroeg de CME de Carnegie Foundation om het Amerikaanse medische onderwijs te onderzoeken, om zo de hervormingsagenda van de CME te bevorderen en de eliminatie van medische scholen te bespoedigen, die niet voldeden aan de CME-normen. De voorzitter van de Carnegie Foundation koos voor onderwijzer Abraham Flexner om de enquête uit te voeren. Flexner was geen arts, wetenschapper of een medisch opleider, maar was eigenaar van een private school.

Sinds het Flexner Rapport werd uitgebracht in 1910 onderging de gezondheidszorg een metamorfose. Veel Amerikaanse medische scholen voldeden niet aan de standaard die werd bepleit in het rapport en na de publicatie ervan is bijna de helft van dergelijke scholen samengevoegd of volledig gesloten. Homeopathie en natuurlijke medicijnen werden bespot; sommige artsen werden gevangen gezet. Het rapport werd berucht om zijn harde bewoordingen over bepaalde instellingen, bijvoorbeeld het beschrijven van 14 medische scholen in Chicago als “een schande voor de staat waarvan de wetten het bestaan ​​ervan toestaan ​​… onbeschrijflijk fout … de pest van de natie.”

Vanuit het oogpunt van de bedrijfsstrategie is dit een interessante ‘case study’: zou een jonge speler op de wereldmarkt zijn concurrenten zo gemakkelijk en in zo’n korte tijd kunnen uitschakelen? Kennelijk wel en dat gebeurt nog steeds, gezien de toenemende aanvallen op individuele ‘dissidente‘ artsen (vooral wanneer ze mensen daadwerkelijk durven te genezen van zogenaamde ‘ongeneeslijke’ ziektes zoals MS of ALS), lastercampagnes tegen concurrerende filosofieën van genezing en door financiële mechanismen van verzekeraars (banken) om miljarden mensen naar de wereldwijde monopolist te leiden.

In 1971 sloot de Amerikaanse president Nixon een deal met Kaiser Permanente over het uitvinden van ‘health maintenance organizations’ (HMO’s): een deal met winstoogmerk tussen overheid en industrie. Kaiser Permanente werd opgericht in 1945 en had in oktober 2017 een netto winst van $ 64,6 miljard. De HMO lijkt de voorloper te zijn geweest van wat later bekend werd als ‘managed care’, die via ‘evidence based policies’ beslist over wie er leeft en wie sterft in geval van persisterende Lyme-infectie.

Als klap op de vuurpijl ondertekende president Reagan in 1980 de Bayh-Dole Act, die corruptie door Amerikaanse overheidsactoren zoals de Centers for Disease Control & Prevention (CDC) in feite legaliseerde. De CDC-topmanagers moesten namelijk dezelfde commerciële producten nog steeds neutraal blijven reguleren, waarop ze sindsdien persoonlijke patentrechten konden bezitten. Het gevolg was de medische variant op de ‘Oklahoma land grab’, zoals onderzoeksjournalist en producent Kris Newby het verwoordde in de documentaire ‘Under Our Skin‘.

Ontkenning als essentiële aanjager van een complex verdienmodel

Maar waarom Lyme hier noemen? Hoe kan de systemische en wereldwijde ontkenning van Lyme de aanjager zijn van een indrukwekkend verdienmodel voor meerdere partijen? Zestien jaar na de eerste Amerikaanse uitbraak in Old Lyme, Connecticut, beschreef een CDC-publicatie in 1991 Lyme nog als de complexe, systemische, multi-symptoom en soms verwoestende en chronische ziekte, zoals het nog steeds door veel Lyme-patiënten wordt ervaren. In de jaren ’90 werd Lyme nog steeds de ‘Tweede Grote Imitator’ genoemd; met Syphilis als eerste. Omdat ‘managed care’ vooral gericht is op efficiëntie (van hun eigen kosten, die gemakkelijker te beheren zijn door ze af te wentelen op de patiëntengroep om de ‘bottom line te verhogen’) in plaats van op effectiviteit, begonnen zes van de grootste verzekeraars hun rekenwerk te doen en ontdekten ze al snel dat de gemiddelde Lyme-patiënt jaarlijks ongeveer $ 100.000 kostte.

Dus werd een bijeenkomst (de Dearborn-conferentie van 1994 in Michigan) georganiseerd met de CDC, NIH, FDA en andere stake- en aandeelhouders, waaronder toonaangevende IDSA-artsen, waarbij de definitie van Lyme eenvoudigweg veranderde van de ‘volgende Syphilis’ naar een onschuldig ‘zomergriepje dat moeilijk te krijgen, maar gemakkelijk te diagnosticeren en te genezen’ was. Ze slaagden er ook in een tweede stunt uit te halen: vanaf toen zou de beperkte ‘case definitie’ voor epidemiologische dataverzameling moeten worden gebruikt als harde bevestiging voor klinische Lyme-diagnoses, met behulp van indirecte serologische tests die meer dan de helft van de acute infecties misten. De facto zorgde dit ervoor dat ongeveer 85% van de werkelijke Lyme-infecties ‘verdwenen’. Zowel uit de agenda van de overheid als van de financiële balans van de verzekeraars.

Deze nieuwe definitie en diagnostische standaard verborgen samen ook keurig het feit dat het eerste Lyme-vaccin iets had geproduceerd waar wetenschappers al eerder publiekelijk voor gewaarschuwd hadden, voordat het eerste vaccin op de markt werd gebracht: dat het bij veel mensen ‘Lyme-achtige’ ziekten veroorzaakte. Hun Class Action-rechtszaak tegen de fabrikant Smithkline Beecham werd buiten de rechtbank in 2002 geschikt. De dag na een geloofwaardige klokkenluider, de voormalige laboratoriumdirecteur van concurrent Pasteur Merieux Connaught, een ontmoeting had met de FDA, werd het vaccin stilletjes van de markt gehaald, met de smoes van ‘slechte verkoopresultaten’. [Bron: Cure Unknown, p. 311-317)

Plannen om te profiteren van een toekomstig vaccin werden voor een decennium op de plank gelegd, om de boel te laten afkoelen en om later de schuld van de verdwijning aan ‘anti-vaxxers‘ te geven. Deze plannen lijken nu weer tevoorschijn te komen, wat waarschijnlijk verklaart waarom de CDC plotseling ‘bezorgd‘ is over de Lyme-epidemie. Nadat hun senior managers het bestaan ervan sinds 1994 ontkenden, terwijl ze persoonlijk profiteerden van die status-quo door het ontvangen van octrooirechten op dezelfde onbetrouwbare serologische tests die zij als ‘toezichthouders’ aan het pushen waren. De FDA heeft dit nieuwe vaccin op een ‘fast track’ gezet, wat simpelweg betekent dat onderzoek naar de veiligheid bij menselijk gebruik wordt overgeslagen.

Maar terug naar het belangrijkste bedrijfsmodel: het enige wat nog nodig was, was om een ​​aantal ‘experts’ te regelen om ‘richtlijnen’ te schrijven om de schijn op te houden dat alles officieel, legaal en ‘evidence-based’ was. Dit gebeurde door een groep IDSA-artsen te betalen om ‘Lyme-richtlijnen’ te schrijven. Een belastend onderzoek hiernaar door senator Blumenthal werd ook buiten de rechtbank geschikt. Deze betwiste richtlijnen werden genoemd in de 2011-publicatie ‘Clinical Practice Guidelines We Can Trust’ van de commissie van het IOM voor het ontwikkelen van betrouwbare klinische praktijkrichtlijnen (CPG’s). Als case study (te vinden op pagina 56, vak 3-1) om de vele beschreven tekortkomingen te illustreren koos de commissie de 2006 IDSA Lyme-richtlijnen uit, die momenteel het ‘sjabloon’ zijn voor Lyme-richtlijnen in veel landen. Hoe dit vervelende probleem in de toekomst te verhelpen? Door de CPG helemaal weg te saneren, simpelweg door de federale financiering te stoppen.

Concurreren voor de Misdaad van de Eeuw

Zichzelf geconfronteerd ziend met toenemende kosten voor bijvoorbeeld arbeidsongeschiktheidsuitkeringen aan degenen die lijden aan deze ‘ongeneeslijke ziekten’, beginnen ook overheden enige creativiteit te vertonen. De 2011 PACE-studie, die stelde dat mensen met een ME-diagnose maar wat meer op een loopband zouden moeten rennen (terwijl ze bedlegerig zijn) en cognitieve therapie moeten volgen om zichzelf ‘beter te denken’, is een briljant voorbeeld van wat overheden bereid zijn te doen om kosten af te wentelen op een kwetsbare groep zieke mensen. Met verwoestende gevolgen: als ze niet ‘genoeg renden of zichzelf beter dachten’, zouden ze boetes krijgen en zouden ouders de voogdij over hun zieke kinderen verliezen. Door de onderzoekers te financieren met 5 miljoen pond belastinggeld, ondersteunde het Britse Ministerie voor Werk en Pensioenen zo een onthutsende onderzoeksfraude, die nu begint mee te dingen voor de prijs van Medische ‘Misdaad van de Eeuw’.

Eerlijk gezegd lijkt de PACE-fraude – met zijn verwoestende gevolgen voor miljoenen mensen – nog steeds te verbleken in vergelijking met de wereldwijde systemische ontkenning van Lyme door samenwerkende staats-, wetenschappelijke, medische en financiële actoren. Terugkomend op het begrijpen van een verdienmodel met ontkenning als centraal thema: de huidige status-quo rond Lyme heeft meerdere inkomstenstromen opgeleverd voor zowel verschillende specialisaties binnen het medische systeem als voor de psychiatrie, genereert patent-inkomsten voor degenen die de ziekte ‘reguleren’ en hebben miljarden aan kosten voor verzekeraars bespaard.

Het belangrijkste verschil tussen Lyme en alle andere ‘opkomende’ ziektes zoals ME / CVS, MS, ALS / MND, Parkinson (LMS), Lupus, Alzheimer, CRPS, Fibromyalgie, vele psychiatrische aandoeningen enzovoort, is dat Lyme daadwerkelijk een bekende oorzaak heeft: een infectie door een spirocheet na de beet van verschillende bijtende insecten en waarschijnlijk ook via bloeddonatie en intermenselijke overdracht. Alle andere diagnoses hebben dezelfde gemeenschappelijke aspecten: ‘diagnose uitsluitend gebaseerd op (sommige) symptomen, geen ondersteunende directe diagnostische test, oorzaak onbekend, geen effectieve behandeling beschikbaar, meer financiering nodig voor onderzoek’. Met andere woorden: “wees geduldig” (de betekenis van het woord ‘patiënt’).

ME-patiënten, als ze überhaupt op Lyme worden getest, krijgen te horen dat ze “geen Lyme hebben” na een ongeldige test. Een meta-analyse uit 2016 heeft namelijk aangetoond dat de huidige serologische Lyme testen 500 keer meer vals-negatieven produceren dan de huidige HIV-testen, maar ze worden nog steeds verkocht met ‘verhalen‘. Of als ME-patiënten wel voor Lyme behandeld worden, wordt hen eenvoudigweg gezegd dat ze ‘genezen’ zijn, maar ontwikkelen ze later de Lyme-symptomen (uitputting na beweging, pijn, cognitieve problemen) die nu plotseling als ‘ME’ worden bestempeld en waarvan wordt beweerd dat ze ‘post-viraal’ zouden zijn. Maar als ze het lef hebben om te betwijfelen of de oorspronkelijke bacteriële infectie daadwerkelijk is genezen, informeren medische tijdschriften hun behandelende artsen dat ze in ‘onzichtbare tuinkabouters‘ geloven.

Zoals patholoog Dr. Lee het in een recent interview formuleerde: “de medische professie is getransformeerd in een “gezondheidszorgindustrie”. In deze wereld van de vrije markteconomie hebben de zorgverleners in de pijnbestrijdingsindustrie mogelijk het recht om een ​​publieke behoefte aan hun diensten te creëren, net zoals Apple de vraag naar zijn iPhone creëert.” Om de pijplijn voor bijvoorbeeld ‘chronisch pijnbestrijding’ tot de rand gevuld te houden – daarbij zorgend voor volledige voldoening van de aandeelhouders – is het logisch om een ​​positief testresultaat te eisen om klinische diagnose te bevestigen (terwijl ervoor wordt gezorgd dat iedere nieuwe, betrouwbaardere en directe diagnostische methode niet beschikbaar komt voor het grote publiek), semantiek te spuien zoals ‘FDA goedgekeurd‘, nieuwe klanten (‘patiënten’ genoemd) te verwarren met veel Latijns jargon om ‘vuilnisbak diagnoses‘ echt te laten lijken, en om opportunistische artsen of psychiaters te vinden om onzinnige ‘syndromen’ te verzinnen – zoals het Conversiesyndroom, het Post Behandeling Lyme Ziekte Syndroom (PTLDS), Medisch Onverklaarde Symptomen (MUS; SOLK in het Nederlands), Lichamelijk Stress Syndroom (BDS), Functionele Neurologische Aandoeningen, enzovoort – om mensen richting psychiatrie te duwen.

Het enige doel van ‘Post Treatment Lyme Disease Syndrome’ lijkt te zijn om behandelfalen te verdoezelen en daarmee de resterende 15% chronisch zieke mensen uit de statistieken te laten verdwijnen. ‘MUS‘ is overigens door de American Psychiatric Association als ongeldig diagnostisch concept uit de DSM V geschrapt, maar dat weerhoudt de verzekeraars er niet van om artsen of psychiaters variaties op dit basisthema uit te laten vinden. Dit scenario beperkt zich niet tot de VS, maar heeft via de IDSA en de WHO wereldwijde proporties bereikt.

Wereldwijd weggecodeerd 

Door wie? Inderdaad, door de WHO, wiens doel het is “om een ​​betere, gezondere toekomst voor mensen over de hele wereld te bouwen”. Het rapport ‘Updating ICD11 Borreliose Diagnostic Codes‘ werd door de ‘Ad Hoc Committee for Health in ICD11 Borelliose Codes’ in maart 2017 aan de WHO verstrekt en analyseert hoe, op een wereldwijde schaal, bestaande ICD10-diagnostische codes juiste diagnose en behandeling van Lyme verhinderen. Meer dan 260 ‘peer-reviewed’ wetenschappelijke artikelen zijn toegevoegd als onderbouwing. In de conceptversie van ICD11 zijn er echter geen aanwijzingen dat deze codes volgens de werkelijke wetenschap zullen worden bijgewerkt.

In juni 2017 werd dit rapport ook overhandigd aan de Speciale Rapporteur voor Gezondheid en Mensenrechten, omdat het ook schendingen van verscheidene  mensenrechten van Lyme patiënten aan het licht bracht zien. Deze schendingen van mensenrechten zijn nu vastgelegd bij de Verenigde Naties en staan ​​hieronder opgesomd. De huidige codes:

• belemmeren juiste diagnose en toegang tot behandelingsopties die voldoen aan internationaal aanvaarde normen
• bevorderen discriminatie op basis van ziektemanifestaties
• gebruiken somatische diagnose verkeerd om medische zorg te weigeren
• belemmeren behandelingen op basis van ziektemanifestaties
• bevorderen discriminatie op basis van financiële status
• ondersteunen aanvallen op mensenrechtenverdedigers, inclusief artsen, wetenschappers en onderzoekers die optreden namens deze kwetsbare patiëntengroep
• beperken informatie over behandelingsopties die voldoen aan internationaal aanvaarde normen
• verbieden routinematig belangenvertegenwoordigers – zoals artsen, onderzoekers, patiënten en verzorgers die zich bezighouden met aanhoudende en gecompliceerde gevallen van LB – van besluitvormingsprocessen, waardoor deze belangenvertegenwoordigers onzichtbaar worden voor beleidsmakers, economen, andere medici of wetenschappelijk onderzoekers
• maken dat zieke kinderen onder behandeling, die voldoen aan internationaal aanvaarde normen, met geweld bij hun ouders worden verwijderd – er zijn vele gevallen waarin dergelijke ouders ten onrechte worden beschuldigd van het vergiftigen van hun kinderen oftewel het ‘Munchausen by Proxy‘-syndroom
• laten toe dat in alarmerende gevallen euthanasie wordt aangemoedigd, in plaats van het vergoeden van behandelingen die voldoen aan internationaal aanvaarde normen

De onvolledige ICD-codes staan ook toe dat gerapporteerde aantallen persisterende Lyme-gevallen veel lager zijn dan ze in werkelijkheid zijn. De rapportage van Lyme is in feite ‘gemaximaliseerd’ in Europa. In een Elsevier-publicatie van 2007, ‘Medicine and Infectious Diseases’ (Médecine et maladies infectieuses), heeft de Europese dochter van de IDSA, EUCALB, aanbevolen dat de landen van de Europese Unie een controlegroep binnen een geografisch gebied gebruiken en hun bevestigingen van LB-infectie beperken tot ‘tot maximaal vijf procent ‘- ongeacht het werkelijke aantal Lyme-infecties. Kort nadat dit werd ontdekt, verdween de hele EUCALB-website.

Een ‘aandoening van onbewustzijn’ behandelen

In hun recente ICD-versies kwam de WHO met een categorie ‘Aandoeningen van het Bewustzijn’. In het ICD11-concept probeerde een lobby zelfs om ME van het gedeelte Neurologie naar deze te verplaatsen, maar dat besluit werd teruggedraaid nadat alerte ‘ME-detectives‘ de WHO betrapten. Ik wist niet dat bewustzijn ‘aandoeningen’ kon hebben, maar dat terzijde. De uitvinding van deze categorie is misschien een goed voorbeeld van de letterlijke waanzin van het huidige geloofssysteem dat nu doorgaat voor ‘evidence-based medicine’ of moderne gezondheidszorg.

Er lijkt slechts één enkele behandeling te zijn voor deze algemeen voorkomende ‘aandoening van onbewustzijn’: educatie. Niet gericht op diegenen die profiteren van dit systeem, omdat zij alleen bereid zijn om hun mening of handelen te veranderen, wanneer ze worden geconfronteerd met rechtszaken zoals Dr. Lee’s zaak tegen de CDC over de actieve obstructie door hun managers van betrouwbare, directe DNA-diagnostiek om Lyme-infectie in een vroeg stadium te detecteren. De andere potentiële juridische doorbraak kan voortkomen uit de huidige RICO-zaak. Deze juridische strategie maakt gebruik van een wettelijk kader dat in 1961 is ontworpen om de oorspronkelijke maffia aan te vallen. De huidige casus richt zich op de Medische Maffia: samenspannende verzekeraars (waaronder Kaiser Permanente), de IDSA zelf, specifieke richtlijnen-auteurs en mogelijk ook de Yale University. Als aardig weetje voor de Nederlandse lezers: een van de hoofdverdachten in deze zaak, dr. Steere, werd vorig jaar als speciale gast uitgenodigd in het ‘Lyme expertise centrum’ van het AMC.

Onderwijs werkt alleen als mensen bereid zijn om te leren en een urgentie voelen om dit te doen. De huidige daders in dit scenario komen simpelweg niet in aanmerking, omdat ze te veel te verliezen hebben. In die zin biedt de huidige puinhoop die ‘gezondheidszorg’ heet voor ‘ongeduldige’ anderen, zoals mogelijk jijzelf, een vruchtbare bodem om te leren. De echte inzet is de gezondheid van jouzelf of jouw kinderen; en mogelijk zelfs letterlijk jouw leven. Als degenen die het systeem momenteel ondersteunen – door in haar betoverende ‘marketing’ te trappen – beginnen met hun eigen overtuigingen in twijfel te trekken en te stoppen met het maken van keuzes op basis van angst gecreëerd door marketing en desinformatie, kan transformatie daadwerkelijk plaatsvinden.

Zolang mensen zichzelf toestaan ​​’patiënten’ te worden genoemd in plaats van voor zichzelf op te komen als ‘consumenten van de gezondheidszorg’ of gewoon als mensen met het recht op waardigheid en zorg, blijven ze mooi zitten in hun eigen diagnostische doosje. Elke groep zal dan individueel moeten pleiten voor erkenning, betere richtlijnen, meer financiering, beter onderzoek en toekomstige oplossingen voor hun eigen ‘ziekte’.

Om de een of andere reden staan ​​de meeste mensen wel toe dat gemanipuleerde en vaak dodelijke spelletjes worden gespeeld met hun gezondheid, terwijl ze zelfs hetzelfde systeem verdedigen dat dit spel met hen speelt en degenen aanvallen die informatie bieden voor beter geïnformeerde keuzes. Fibromyalgie-patiënten krijgen bijvoorbeeld te horen dat ‘ze geen Lyme kunnen hebben, omdat er geen teken in Ierland zijn’, maar vallen iedereen aan die aangeeft dat ze mogelijk verkeerde informatie hebben gekregen. Ik noemde dit de ‘medische variant op het Stockholm syndroom‘ in een recent artikel. Zoals vermeld in de inleiding van dit artikel: als het hun auto zou hebben betroffen, zouden ze dit niet zo geduldig laten gebeuren.

‘Second level’ educatie

De creatie van moderne geneeskunde gedurende slechts een eeuw geleden is eigenlijk een perfect voorbeeld van hoeveel invloed onderwijs kan hebben op de filosofie en de kwaliteit van de gezondheidszorg. Als één rapport gemaakt door één enkele educator (Flexner), die blijkbaar de kunst beheerste om het publieke denken te manipuleren, erin slaagde de puinhoop te creëren waarin we ons nu bevinden, kan educatie ons ook helpen er weer uit te komen.

Tijdens mijn loopbaan in het internationale (bedrijfs)onderwijs heb ik twee essentiële dingen geleerd over mijn vak. De eerste is dat er verschillende niveaus van onderwijs zijn. Het eerste niveau gaat over kennis en vaardigheden; over mensen leren wat ze moeten doen of wat ze moeten denken. Dit wordt meestal ‘training’ genoemd, wat goed werkt in duidelijk gedefinieerde, relatief eenvoudige gebieden van kennis of vaardigheden, zoals een sport of een beroepsopleiding.

Als dit soort onderwijs echter wordt toegepast op meer complexe gebieden, kom je in een opvoedingsparadox terecht: “vertel me hoe ik onafhankelijk moet zijn!?” Dit is niet alleen onmogelijk, maar elke goede student van het leven zou sowieso deze lessen moeten weigeren. Hoe kan iemand je vertellen wat je moet doen, zonder de verantwoordelijkheid voor je leven over te nemen? Als je dat toelaat, ben je niet langer onafhankelijk.

Leren op het tweede niveau laat je eigenlijk zien hoe je kunt denken en verbindt kennis met diepere lagen van ervaring en bewustzijn, inclusief ethiek. Het biedt minder zekerheid en gebruikt vooral vragen in plaats van lessen, antwoorden of tips. Het kan je naar ‘water’ leiden, als je dorst hebt. Of je dat water ook durft te drinken, is aan jou.

Een nieuwe taal

De mensenrechten invalshoek is een nieuwe ‘taal’, een platform voor leren op dit tweede niveau. Het zal je in staat stellen ​​om je weg te bewegen van het vooraf gedefinieerde retorische ‘schaakbord’ met een ogenschijnlijk ‘medisch-wetenschappelijk debat’. Een schaakspel waar alle kansen tegen je gekeerd zijn en dat functioneert door zwart-witte polemiek te creëren.

De keuze om dit spel te blijven spelen is aan jouzelf en aan alle toekomstige klanten van dit systeem. Als mensen ervoor kiezen om braaf in allerlei diagnostische dozen – diagnoses met een dure naam, maar zonder bekende oorzaak of oplossing – te blijven zitten wachten, gaat deze show gewoon door. Machiavelli zal zich dan hard lachend in zijn graf omdraaien, waarschijnlijk samen met Hegel en Kafka, omdat de huidige gespecialiseerde gezondheidszorg de perfecte toepassing is van zijn ‘verdeel & heers’-mechanisme om bij miljarden mensen van hun ziekten te profiteren.

Jouw keuze om te leren is – zoals altijd – individueel. Het is aan jou en jou alleen. Ik geef je gewoon een keuze om een ​​ander spel te gaan spelen dan te ‘schaken’ tegen dit systeem. Bij dit schaakspel zijn alle kansen tegen je gericht, met een redelijk voorspelbaar resultaat. Zoals filosoof Søren Kierkegaard aangaf, is die keuze eigenlijk vrij eenvoudig: ‘Er zijn twee manieren om voor de gek gehouden te worden. Eén is om te geloven wat niet waar is; de andere is om te weigeren te geloven wat waar is.’

drs. Huib Kraaijeveld

Auteur van ‘Teken aan de Wand’, voorzitter van de On Lyme Foundation & founding member van de ‘Ad Hoc Committee for Health Equity in ICD11 Borelliose Codes’

Als je dit artikel de moeite waard vond, wil je dan een kijkje nemen op de internationale crowdfund campagne die dient om mijn werk op een duurzame en integere manier te financieren? Zo kan jij meedoen aan het creëren van bewustzijn over Lyme en de ‘ongeduldige’ revolutie. Mijn educatieve werk wordt gefinancierd zoals de gezondheidszorg zou moeten worden gefinancierd: zoals de oude Chinese dorpsarts, die door de gemeenschap werd betaald om mensen gezond te houden in plaats van degenen te behandelen die al ziek waren. Hier is de korte Nederlandse toelichting ervan te vinden.

Geïnspireerd door Gerrit Dou’s schilderij ‘Wetenschapper die zijn pen slijpt’, 1630-1635, The Leiden Collection NY

Er zijn dit voorjaar een aantal lezingen gepland waar je meer te weten kan komen over dit complexe onderwerp, in Sneek (17-5), Tilburg (23-5) en Arnhem (19-6)

In: Blog Bureaucratie Inspiratie Lyme Mensenrechten Wetenschap